Χάρης Κακαρούχας
Από την εποχή της Diane Arbus έως σήμερα η πλειοψηφία των φωτογράφων παράγει εικόνες από την σκοτεινή περιοχή του υποσυνειδήτου. Εικόνες που εκπέμπουν συχνότητες θλίψης, πόνου, δυσμορφίας, απελπισίας, μίσους, θανάτου, εγκατάλειψης, παραμόρφωσης, φόβου, αδιέξοδου. Η συγκεκριμένη καλλιτεχνική πράξη λειτουργεί ανακουφιστικά για τον δημιουργό.
Ο Δημήτρης Ζωγράφος νομίζω ότι ανήκει στην παραπάνω κατηγορία καλλιτεχνών. Οι προσωπογραφίες του υλοποιούν ένα κόσμο που δύσκολα θα βρει θέση στις προθήκες. Ωστόσο είναι ένας κόσμος πέρα για πέρα αληθινός, αξιοπρεπής και συνεπώς όμορφος, ουσιαστικά Παρόν στον εαυτό του. Ο φωτογράφος βρίσκεται σε αγαπητική σχέση με τους ανθρώπους που φωτογραφίζει.
Ο Δημήτρης όμως κάνει ένα σημαντικό βήμα μπροστά από τους περισσότερους συναδέλφους του. Αναγνωρίζοντας τον εαυτό του στις εικόνες του μετατρέπει την διαδικασία από απλή εκτόνωση σε κάθαρση (με την έννοια που έχει στην Αρχαία Ελληνική Τραγωδία). Τόσο για τον εαυτό του όσο και για τους θεατές των εικόνων του. Με άλλα λόγια προσδίδει συνειδητότητα στην καλλιτεχνική πράξη και αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό.
Ο Δημήτρης Ζωγράφος νομίζω ότι ανήκει στην παραπάνω κατηγορία καλλιτεχνών. Οι προσωπογραφίες του υλοποιούν ένα κόσμο που δύσκολα θα βρει θέση στις προθήκες. Ωστόσο είναι ένας κόσμος πέρα για πέρα αληθινός, αξιοπρεπής και συνεπώς όμορφος, ουσιαστικά Παρόν στον εαυτό του. Ο φωτογράφος βρίσκεται σε αγαπητική σχέση με τους ανθρώπους που φωτογραφίζει.
Ο Δημήτρης όμως κάνει ένα σημαντικό βήμα μπροστά από τους περισσότερους συναδέλφους του. Αναγνωρίζοντας τον εαυτό του στις εικόνες του μετατρέπει την διαδικασία από απλή εκτόνωση σε κάθαρση (με την έννοια που έχει στην Αρχαία Ελληνική Τραγωδία). Τόσο για τον εαυτό του όσο και για τους θεατές των εικόνων του. Με άλλα λόγια προσδίδει συνειδητότητα στην καλλιτεχνική πράξη και αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό.
